Devletler, güvenliklerini sağlamak ve sınırlarını korumak amacıyla stratejik noktalara karakollar inşa ederler. Bu karakollar, yalnızca askerî değil, aynı zamanda sosyal yaşamı da barındıracak şekilde planlanırlar. Askerlerin ve ailelerinin günlük hayatlarını sürdürebilmeleri için gerekli tüm altyapı sağlanır. Çünkü bir karakol yaşadıkça, arkasındaki devlete siper olacaktır.

Günümüzde ise bu anlayış, çok daha geniş bir ölçeğe taşınmış durumda. Artık yalnızca sınırlarda değil, uzak coğrafyalarda da hem fiziki hem de siyasi olarak karakol devletler kurulmaktadır. Bu yapılar, dışarıdan bakıldığında bağımsız birer devlet gibi görünseler de, çoğu zaman arka planda başka güçlerin çıkarlarına hizmet ederler.

Bu bağlamda İsrail, günümüz dünyasında “karakol devleti” kavramına en uygun örneklerden birisidir.

İngiliz Projesinden Küresel Güce: İsrail’in Kuruluş Hikayesi

Osmanlı İmparatorluğu’nu yıkan İngilizler başta olmak üzere Batılı güçler, Ortadoğu'da kendi çıkarlarına uygun yeni bir düzen inşa etme sürecine girdiler. Bu sürecin en somut örneği, 1917 Balfour Deklarasyonu ile şekillenen ve 1948’te devletleşen İsrail projesidir.

(Balfour Deklarasyonu, 2 Kasım 1917 tarihinde Birleşik Krallık Dışişleri Bakanı Arthur James Balfour tarafından yazılan ve dönemin Siyonist liderlerinden Lord Rothschild’e hitaben kaleme alınan kısa bir mektuptur. Bu belge, İngiltere'nin, Filistin topraklarında bir Yahudi ulusal yurdu kurulmasını resmen desteklediğini ilan eden tarihi bir belgedir.)

İsrail, sadece Yahudilerin tarihsel vaatlerine değil, aynı zamanda Batı’nın Ortadoğu’daki jeopolitik çıkarlarına da hizmet eden bir projeydi. Bu devlet; yıllar içinde askeri, ekonomik ve teknolojik olarak öylesine donatıldı ki, bugün yalnızca kendi sınırlarını değil, aynı zamanda bölgesel dengeleri kontrol eden bir güç haline geldi. İsrail halkı da bu projenin insan kaynağı haline getirildi. Bu halk, yalnızca bir ulusun vatandaşı değil, aynı zamanda Batı’nın ileri karakolunun görevli neferleri haline dönüştürüldü.

Netanyahu’nun Sözleri Bir İtiraf Gibi

İsrail Başbakanı Binyamin Netanyahu, Knesset’te yaptığı konuşmada “Osmanlı İmparatorluğu geri dönmeyecek” ifadesini kullanarak aslında tarihi bir refleksi dile getirmiştir. Bu söz, sadece geçmişe bir gönderme değil; aynı zamanda İsrail’in kuruluş amacına sadık bir pozisyon alışın ifadesidir.

Netanyahu, bu açıklamasıyla Ortadoğu'da Osmanlı benzeri, güçlü bir İslam merkezinin yeniden doğuşunu tehdit olarak gördüğünü net biçimde ortaya koymuştur. Bu tutum, İsrail'in yalnızca bir ulusal güvenlik aracı değil, aynı zamanda tarihi misyonlara karşı nöbet tutan bir karakol olarak kurgulandığını göstermektedir. Bu açıklama ışığında neden Osmanlı topraklarının tam kalbine böyle bir devletin yerleştirildiğini daha net anlıyoruz.

Bitmeyen Cephaneler, Tükenmeyen Kaynaklar

İsrail’in sınır tanımayan askeri operasyon kabiliyeti, gelişmiş istihbarat ağı ve sonu gelmeyen cephane gücü dikkat çekicidir. Küçük bir devlet gibi görünmesine rağmen, bölgedeki en güçlü ordulardan birine sahiptir. Peki bu nasıl mümkün oluyor?

Bu sorunun yanıtı, İsrail’in tek başına bir ulus-devlet değil, çok uluslu bir çıkar ittifakının ileri karakolu olduğu gerçeğinde gizlidir. ABD başta olmak üzere birçok Batılı ülkenin askeri yardımları, teknoloji transferleri, istihbarat desteği ve finansal katkıları, bu karakolun bitmeyen mühimmatına kaynaklık etmektedir.

Halkın İtaat Etmekten Başka Şansı Yok

Karakol devletler yalnızca askeri üsler veya casusluk merkezleri değillerdir. Onlar, aynı zamanda sosyal, ekonomik ve kültürel mühendisliğin ürünleridir. Bu tür devletlerde eğitim sisteminden medya düzenine, güvenlik politikalarından hukuk sistemine kadar her şey belirli bir merkezin vizyonuna hizmet edecek şekilde tasarlanır.

Devletin vatandaşları, farkında olmadan başka bir güce hizmet eden bir hayat sürmeye mahkum edilirler. Kurgulanan sistem tıpkı içerisinde köle yetiştirilen bir fabrika gibidir. Karakol devletlerin vatandaşları orduda başka ülkenin çıkarı için savaşırlar, bilimde onların teknolojisini geliştirirler. Yani bir halk, başka bir halk için çalışır duruma getirilmiştir. Üstelik bunu, vatanseverlik ya da kutsal görev sanarak yaparlar.

İsrail halkının yaptığı savaş karşıtı sokak eylemlerinin neden boşa çıktığını anlıyoruz. Çünkü yönetimde herhangi bir söz hakları yok. Çoğu karakol devlette olduğu gibi göstermelik bir demokrasileri var. Karakol devlet, halkın gücünü kullanarak mutlaka kendisine verilen görevleri yapacaktır.

İsrail Örneği Yalnız Değil

İsrail, bu anlamda bir modeldir. Ancak tek örnek değildir. Ortadoğu'da, Orta Asya'da ve Afrika’da pek çok ülke, ya doğrudan işgalle ya da “yeni rejim kurma” operasyonlarıyla karakol devlet haline getirilmiştir. Önce o ülkenin rejimi çökertilmekte, ardından yeni bir sınır, yeni bir bayrak, yeni bir anayasa, yeni bir lider, yeni bir ideoloji dayatılmaktadır. Bu düzenin içine hapsedilen halklar, ömür boyu bir simülasyonda yaşamaktadır. Bir bağımsızlık yanılsaması içinde, aslında kendilerini kuran devletlerin çıkarlarına hizmet ederler.

Sonuç: Bir Harita, Bir Amaç, Bir Karakol

Karakol devletler, modern çağın savaşsız sömürge araçlarıdır. Onlar sayesinde büyük güçler, asker göndermeden savaşırlar, para harcamadan yönetirler, kayıp vermeden kazanırlar. İsrail, bu yapının sadece bir örneğidir. Onu anlamadan, bu sistemin bütününü görmek mümkün değildir.

Eğer bir gün halklar gerçekten uyanırsa, ilk soracakları soru şu olacaktır:

"Ben gerçekten kendi devletimin vatandaşı mıyım, yoksa karakol bir devletin neferi mi oldum?"