Yıllardır yurt içinde ve yurt dışında seyahat ederim. Tercihim esas itibariyle karayoludur. Ülkemde ziyaret edemediğim birkaç il var. Dünyanın neredeyse 50 ülkesini gezdim. Gezdiğim ülkelerin bir kısmını anlattığım bir seyahat hatıraları kitabım var: 30 Şubat’ta Doğdum Yerimde Duramıyorum. Yakında, İspanya’da Endülüs seyahatimi konu alan ‘Hüzün Medeniyeti’ çıkacak… Arkasından meşhur seyyah “İbni Batuta’nın ülkesi Fas’ta seyahat”, sonra ABD, arkasından Batı Trakya ve Almanya hatıralarım yayınlanacak… Seyahatlerim esnasında o kadar çok ilginçlikler yaşadım ki saymak mümkün değildir. Bunlardan birini bu haftaki yazımın konusu yapacağım.

Sık sık ‘sılayı rahim’ yaparım. Bir zamanlardı… Memleketim olan Gaziantep İslâhiye’ye gitmek üzere eşimle birlikte Adapazarı’ndan ayrıldım. Âdetimdir, yolda her ne lâzım olabilecekse arabama alırım. Termos, çay-kahve, pratik yatak vs. Otobandan Bolu Dağı Tüneli’ni çıkıp ilk mola yerinde duruyorum. Adı, Sabahattin’in Yeri… Bu tesis benim için oldukça ilginç… Tuvaletleri televizyonlu! Yani her pisuarın üzerinde bir televizyon ekranı var ve faal… İlk gördüğümde kahkahalarla gülmüştüm. Hatta resimlerini de çektim. Bu resimleri dünyanın değişik yerlerinde gördüğüm WC’lerle birlikte konferanslarımda kullanıyorum.

Çay-kahve ve çerez faslımı belirttiğim tesiste tamamladım. Termosuma  oradan sıcak su koydurdum. Bir süre oturduktan sonra kalktık. Bir saat kadar sonra bir mola daha verdim. Hayret termos yok… Termosu ilk mola yerinde unuttuğumu anladım. Çok ama çok üzüldüm, yapılacak bir şey yok…

Unuttuğum termos, maddeten değerli bir şey değil… 1973 yılında ilk defa çıktığım yurtdışı seyahatimde, Almanya’da Münih’ten aldığım çok basit bir termos… İyi hatırlıyorum, değeri sadece 1 Mark idi. Termosun benim için değeri manevi idi. Üç evladımın da mama kabı olmuştu. Çok iyi koruyordum. Kaybolmasına bu yüzden gerçekten çok üzüldüm. Neredeyse 40 yıllık bir hatıra… Artık yoktu!

Bir hafta sonra Adapazarı’na dönüyorum. Bahsettiğim tesisin karşısındaki tesiste mola verdim. Çay getiren garsona lâf olsun diye soruyorum:

— Şu karşıdaki tesis de bu firmaya mı ait?

Cevap:

— Evet…

Yine lâf olsun diye soruyorum:

— Geçen hafta orada bir termos unuttum. Acaba sorma imkânınız var mı?

Cevap:

— Evet, tabii, hemen sorayım…

Telefonla soruyor. Termosun rengini ve tipini soruyorlar. Oradaymış. Biraz sonra da getiriyorlar.

Gel de sevinme…

Memleketimin, emanetlere sadık insanlarına gel de sevme…

Kim ne derse desin.

‘Çağ değişti’ desinler…

‘İnsanlar değişti’ desinler.

Hiçbirinin anlamı yok.

Maya sağlam…