Yıl: 1976… Konya Ereğli… Aksaray.
Askerlik hizmetimi bitirmiş, Ankara’da bulunan Sümerbank Genel
Müdürlüğü’ne müracaat ederek mecburi hizmetimi tamamlamak üzere görev
talep etmiştim. Beni, Konya Ereğli’sine Sümerbank Basma Sanayi
Müessesesi Ticaret Müdürlüğü’nde Ticaret Baş Memuru olarak atadılar.
Ben de, bir başka yerin benim için daha iyi olacağını, bu yüzden Ereğli’ye gitmek
istemediğimi ifade ettim. Zamanın Personel Genel Müdürü İhsan Kelekçi bana,
Ereğli’ye gidip, askerlik öncesi çalıştığım Kayseri Sümerbank Pamuklu
Sanayi Müessesi’de Planlama Müdürü iken tanıdığım Ereğli Fabrikası Müdürü
Ahmet Balcıoğlu ile görüşmemi, eğer onu ikna edebilirsem, bir başka yere tayin
yapabileceklerini ifade etti. Ben de Müdür Bey ile görüşmek üzere Ereğli’ye gittim.
Terslik bu ya… Müdür Ahmet Balcıoğlu o gün Ankara’ya gitmiş. Görüşemedik.
Şimdiki gibi hemen haberleşme imkânı yok… Sonradan Sakarya’lı olduğunu
öğrendiğim, akademik hayata geçtikten sonra da Sümerbank Yarımca Toprak
Sanayi Müessesesi Müdürü iken ziyaret ettiğim, kendisini her vesile ile minnet
ve saygı ile andığım, Fabrikada Müdür Yardımcısı İsmet Özbay ile görüştüm.
Bana o kadar iyi ve içten davrandı, o kadar samimi ve candan bir ilgi gösterdi ki
ikna olup, tayin talebimi geri alarak Ereğli’de çalışmaya karar verdim.
Ramazan günleri… Günler sıcak ve uzun… Ankara’ya dönecek ve “görev yerimi
değiştirme talebimden vazgeçtim, tayinimi Ereğli’ye yapın!” diyeceğim.
Ereğli’den Ankara’ya o saatlerde otobüs yok… Adana-Ankara yoluna çıktık.
Saatlerce beklememe rağmen beni alan otobüs olmadı. Vakit ikindiyi geçti ve
nihayet güneydoğudan gelen bir otobüse bindim… İftara 40 dakika var ve
otobüs Aksaray’da bir tesiste yarım saat mola verdi. İçimden çok kızdım. “Ne
olur be adam! Zalim herif… Sen oruç tutmayabilirsin ama hiç değilse
tutanlara birazcık olsun saygı göstersen ölür müsün? Yarım saat daha
gitsen de uygun bir tesiste mola versen, oruçlu olan insanlar da rahat
rahat iftar etseler ne kaybedersin ki?” diye de içimden geçirdim. Otobüsün
mola süresini doldurmasını beklerken, tesis önündeki satıcılardan tost, içecek ve
bazı yiyecek maddeleri aldım. İçimden iftarı “yolda otobüste açarım” dedim.
İftara 5 dakika kala anons yapıldı ve otobüsteki koltuklarımıza yerleştik. Ezanlar
duyulmaya başladı ama bizim otobüste hareket yok…
“Neden duruyoruz?” diye sorulduğunda arabanın lastiğinin patladığını,
dolayısıyla değiştirinceye kadar tekrar inebileceğimizi belirttiler. Lastik değiştirme
operasyonu esnasında beklediğimiz süre bir saat kadar oldu…
Ne garip değil mi?