Bir dönem gözümle görmeden inanmam diyorduk. Oysa bugün geldiğimiz noktada, gözümüzle gördüğümüz şey bile artık güvenilir değil. Yapay zekânın hayatımıza bu kadar hızlı girmesiyle birlikte, gerçek kavramının altı boşalmaya başladı. Artık bir videoda kimin ne söylediği, bir fotoğrafta kimin ne yaptığı belli değil. Her şey birkaç saniyede üretilebiliyor, kopyalanabiliyor, hatta inandırıcı bir şekilde uydurulabiliyor.

Bir dönem sahte haber dendiğinde aklımıza yanlış yazılmış bir başlık veya manipülatif bir metin gelirdi. Şimdi ise durum bambaşka. Artık yalanın kendisi, bir sanat eseri titizliğinde üretiliyor. Yapay zekâ destekli deep-fake videolar, ses kopyalama teknolojileri ve sahte haber üreten algoritmalar, hepsi tek bir amaca hizmet ediyor gerçeği gölgede bırakmak.

Bugün internette gördüğümüz bir video, bir haber ya da bir görsel birkaç dakika içinde milyonlara ulaşabiliyor. İşin kötüsü, çoğu insan o içeriğin doğruluğunu sorgulamadan paylaşıyor.

Bir sahte video, bir yanlış bilgi veya yapay zekâ tarafından uydurulmuş bir haber, toplumun algısını birkaç saat içinde şekillendirebiliyor. Ve sonrasında o yalanın izini silmek neredeyse imkânsız hale geliyor.

Kısacası artık bilgi çağında değil, bilgi kirliliği çağında yaşıyoruz. Bir haberin doğruluğunu kontrol etmek yerine, duygusal tepkilerle inanmayı tercih eden bir topluma dönüştük. Bir video gerçek olmasa bile inanası geliyor insanların, çünkü zihin görmek istediğine inanıyor.

Aslında bu tablo sadece teknolojik değil, ahlaki bir sorun da barındırıyor. Çünkü teknolojiyi geliştiren ellerle onu kötüye kullanan eller aynı toplumun içinden çıkıyor. Yapay zekâ kötü değil, ama kötü niyetle yönlendirilen yapay zekâ her şeyin altını oyabilir. Bir insanı karalamak, bir ülkeyi karıştırmak ya da bir seçimi etkilemek artık birkaç tıklamayla mümkün.

Ancak bu karanlık tablonun içinde bir umut ışığı da var. Doğrulama platformları, etik kurallar ve bilinçli medya okuryazarlığı ile bu dalgayı durdurmak mümkün.

Toplum olarak her izlediğimize inanmamayı, her paylaşılanı sorgulamayı öğrenmemiz gerekiyor. Çünkü bilgiye ulaşmak artık kolay, ama doğru bilgiye ulaşmak hiç bu kadar zor olmamıştı. Belki de artık yeni bir döneme giriyoruz: Gerçek ile yalan arasındaki çizgiyi koruyabilenlerin çağı.

Peki asıl suçlu kim? Yapay zekâ mı yoksa yapay zekâyı bu amaçlarla kullanan insan mı?