İklim değişikliği gerçekten sadece bir çevre sorunu mu, yoksa insan haklarını hiçe sayan bir kriz mi? Yükselen sıcaklıklar, seller, kuraklıklar… Bunlar sadece doğayı mı etkiliyor, yoksa yaşam hakkımızı, sağlığımızı ve güvenliğimizi de tehdit ediyor mu?

Birleşmiş Milletler ‘in 1948’de ilan ettiği “yaşama ve güvenlik hakkı”, ne yazık ki her yıl artan felaketler karşısında giderek savunmasız hâle geliyor. 2022’de Pakistan’daki seller 30 milyon insanı evsiz bıraktı. Bangladeş’te deniz seviyesinin yükselmesi milyonları göçe zorluyor. Türkiye’de ise 2021’de Batı Karadeniz’deki sel felaketinde 80’den fazla vatandaşımız hayatını kaybetti. Peki, bu felaketler karşısında ne kadar hazırlıklıyız ve kim sorumlu tutuluyor?

Kıyı bölgeleri ve ada ülkelerinde yaşayan milyonlarca insan evlerini kaybediyor. Türkiye’de Karadeniz kıyılarında artan sel riski binlerce konutu tehdit ediyor. Ama “iklim mültecileri” hâlâ uluslararası hukukta korunamıyor. Adalet bu kadar kör mü, yoksa görmezden mi geliniyor? İklim krizinin sadece çevresel değil, aynı zamanda derin bir hukukî mesele olduğu açık.

Kuraklık tarımı vuruyor, gıda fiyatları artıyor. İç Anadolu’da yeraltı sularının çekilmesi tarımsal üretimi azaltıyor, çiftçileri çaresiz bırakıyor. Sıcak dalgaları ve hava kirliliği solunum ve kalp hastalıklarını çoğaltıyor. Peki, sofralarımız ve sağlığımız için alınan önlemler yeterli mi?

Krizin bedelini en ağır şekilde ödeyenler yoksullar, kadınlar, çocuklar ve engelliler. Antalya ve Muğla’daki büyük yangınlarda evlerini kaybeden köylüler bir gecede hayatlarını yeniden kurmak zorunda kaldı. Bu durum bize neyi hatırlatıyor? İklim krizi yalnızca ekolojik bir sorun değil, aynı zamanda büyük bir sosyal adalet sorunu.

İklim değişikliği sadece buzulların değil, insani değerlerin de erimesi demek. Karadeniz’in selleri, Akdeniz’in yangınları, İç Anadolu’nun kuraklığı bize bir şeyi açıkça söylüyor: Artık seyirci kalamayız. Peki, biz ne kadar sorumluluk alıyoruz? Geleceği korumak gerçekten hepimizin görevi mi, yoksa sadece lafta mı kalacak?