Yıl 2003.

İkisi kendime ait dört deposu olan ve baba yadigârı kendime ait 25 metrekare iş yerimde ticari faaliyette bulunuyorum.

İki yıllık ODTÜ Meslek Yüksekokulu Muhasebe programını bitirmiş, ön lisans diploması sahibi olmuş ardından dört yıllık Anadolu Üniversitesi Açıköğretim Fakültesi İktisat bölümünü de bitirip diplomasını almış 2 diplomalı marketçilik (ben “bakkallık” diyorum) yapıyorum.

O dönemde İslâhiye’nin yerel tek gazetesi İslâhiye’nin Sesi Gazetesi sahibi Osman Göğebakan, komşum, arkadaşım bana haftalık köşe yazısı yazmamı talep etmiş ben de kabul etmiştim.

Gazeteciliğe başlama hikâyem bir hayli ilginçtir benim. Tam da burada başlıyordu her şey gazeteciliğe dair…

Haftalık köşe yazısını yazarken ilçeye dair gündemi takip ediyor, gazete adına davetlere, programlara katılıyordum artık.

Bir gün, dönemin Kaymakamı Bekir Yılmaz, gazetecilere kahvaltı programı düzenlemiş davete katılmıştım.

Kahvaltı sırasında bir kardeşimiz “bakkal da artık gazetecilik yapıyor” mealinde bir şeyler söylemesiyle, Kaymakam Yılmaz da “ Vallahi çok da iyi yapıyor Zekeriye bey “ diyerek taltif edince ben de “bakkal gazeteciyim” imajını kabullenmiş ortalık hemen duruluvermişti.

Köşe yazarlığından bakkal gazeteciliğine geçişin arkasından mevcut yerel gazeteyi ilk defa www.islahiyeninsesi.com olarak domain ve hosting alıp interaktif ortama taşımıştım bile.

Değişik maceralarla 2011 yılına dek böyle devam etti.

Artık yeni bir dönem başlıyor bu tarihlerde gazetecilik hikâyemde, yerelden ulusala doğru evriliyordu gidiş…

2011’de Anadolu Ajansı’nda İslahiye için görev yapan arkadaşımızdan boşalan yere ben de müracaat etmiştim.

Müracaatım kabul edilmiş artık Anadolu Ajansı için haber üretecektim.

O dönemde Suriye’deki iç karışıklık ve savaş nedeniyle Türkiye’ye göç eden Suriyeliler için İslahiye’de barınma merkezleri kurulunca bölge stratejik bir konuma gelmiş ve bölgede haber yapan gazeteciler olarak bizlere büyük görevler düşmüştü, ulusal ve uluslararası habercilik anlamında…

15’inci yıla gireceğim ajanstaki görevime.

Çok şeyler kattı ajans haberciliği bana gazetecilik hayatımda “mektepli” olmayıp “alaylı” olmama rağmen.

Hatta daha hala daha birçok şey de öğreniyorum…

Anadolu’da, hele İslahiye’de ve Nurdağı’nda gazetecilik yapmak hiç de kolay değil.

Şartlar teknik anlamda şimdi daha iyi.

Cep telefonları, dijital fotoğraflar, internetin daha yaygın olması mesleği teknik olarak daha kolay hale getirdi.

Ancak taşrada gazetecilik yaparken maddi ve manevi birçok fedakârlık yapmak gerekiyor.

Merkezdeki gazetecilerle aynı imkânlara sahip değiliz mesela.

Bir habere giderken kendi imkânlarımızla maddi fedakârlıkla gidiyoruz. Her an her yere ulaşmak için aracımız yok. Olaya maddi olarak bakarsak haberden elde edeceğiniz kazanç az gideriniz çok olabiliyor.

Ama işi sevmek yaptığınız bir haberin televizyonlarda, gazetelerde yayınlanmış olması tüm bunları size unutturmaya yetiyor.

Hiç unutmuyorum. 16 Temmuz 2012, çiçeği burnunda muhabirim ajansta.

İslahiye'de Fevzipaşa Demiryolunda akşam saatlerinde yük treninin geçişi esnasındaki patlama olmuştu.

O sıralarda ilçeye bağlı Burunsuzlar Mahallesinde bir programda idik. Haber alır almaz olayı bir araçla olay mahalline doğru hareket ettik.

Fevzipaşa DDY önünden değil de daha kestirme olur düşüncesiyle olay mahallinin görüldüğü yerden inip dağa doğru tırmanışa geçtik. Olay mahalline geldiğimizi zannettiğimiz noktada bir baktık “o da ne olay yeri burası değil” bir üst noktada İskenderun istikametine giden noktada. Tabana kuvvet bir tırmanış daha…oflaya puflaya hedefe vardık.Çekimlerimizi yapıp hemen haberi geçmek üzere dönüş yaptık.

Tabi bilgileri alıp fotoğraf ve videoları ajansa hemen attık. Akşam ana haberlerde kendi haberlerimizi izlediğimizde tüm çektiğimiz sıkıntıları unuttuk.

Sonrasında olayın zorluğu noktasında arkadaşlarla sohbet sırasında konuşuyoruz; “bu haberi çekmek için size, bin lira verseler, bu dağlık alana tırmanır mısın? El cevap: Asla! Oluyor.”

YATAK ODASINDA POLİS TELSİZİ

Taşra muhabiri olarak yıllarca polis telsizi geceli gündüzlü dinledim.

İyi ki kriptoya geçildi emniyet birimlerinde.

Yoksa hala yatak odamda başucumda emniyet personeli gibi telsiz dinliyor olacaktım…

Taşrada gazeteci olmak çok farklı bir duygu.

Meslekte bana çok destek olan sevgili eşim Havva Hanım dahi telsize o kadar aşina olmuştu ki, benimle beraber yatak odasında sabahlara dek telsiz sesini o da dinliyor. Mesela tuvalete gittiğimde benim kaçırdığım onun duyduğu olayı bana hemen aktarıyordu.O da bana destek oluyordu.

O telsiz asla kapanmadı ve onun sayesinde yüzlerce habere ulaştım.

Olay yerine geldiğimde vatandaş “ siz nasıl oluyor da herkesten önce olayı haber alıp yetişiyorsunuz” diye soruyorlardı.

İşin sırrı, o susmayan, benimle beraber yatak odasına giren ve sabahlara dek açık olan telsizde idi.

Başarılı olmak için mesleğini sevmek ve özverili olmak gerekir.

Olay yerine ulaşırsınız bin bir zahmetle oradan birisi çıkar çekme kardeşim! Der…

Size saldıranı da olur, sizi kovalayan da olur, bu haberi niye yaptınız ya da yapma diyen de olur maalesef…

Gaziantep Gazeteciler Cemiyeti üyesi bir gazeteci olarak zor da olsa şartlar, gazeteci olmaktan dolayı mutluyum.

Hangi işi yapıyorsanız yapın işinizi sevin.

Taşrada gazeteci de olsanız işinizi severek yapın.