Gönül başkentimizden kazandığımız, tarihimizle, kimliğimizle ve kişiliğimizle gurbet türküleri söyler gider hâlâ çoğumuz.

  Birileri hayata en güzel koşularını yaparken, bazılarımız ise  kurduğu ütopyanın yenilmiş ağırlığı altında kalıp; yakıcı ve yıkıcı nice badireler atlatıp,evdi, çocuktu, istikbaldi, paraydı, arabaydı derken, saçlarımızı beyazlatıp bilâ ömrümüzden çalıp geldik bugünlere .

Gurbette birikmiş bütün yorgunluğumla, uzandığım kanepemden, şehrimin sokaklarında asılı kalmış en güzel fotoğraflarına acıklı türküler katıp, bir ev orda, bir ev burada kalmış virane şehrimin yıkık duvarları arasında, dününümüzü aradım durdum geçen gece yine.

Bütün bunları düşünürken ansızın hükümet konağımız ve onun yan duvarında iri kıyım şipşakçı fotoğrafımız geliverdi aklıma.

 Hani, körüklü fotoğraf makinesi vardı ve biz ona şipşak fotoğrafçı derdik hepimiz.

 Ondan fotoğraf çektirenler çok iyi bilir.

 Üçayaklı prizma şeklindeki bir sehpanın tepesine yerleştirilmiş makinesi ve arkasında siyah bezden körük olan bir fotoğraf aygıtıydı.

 Resimlerimizi, genelde bir sandalyeye oturtur arkamızda ise siyah bir fon

"İslâhiye Hatırası" yazılı bez asardı.

 Eğer şipşakçı amcanın istediği pozu verememişseniz, ya körüğün içinden verdiği talimatla pozunuzu ayarlardı ya da kafamızı tutup sağa sola çevirerek istediği pozu almamızı sağlardı. Sonra fotoğrafçı başını, siyah körüğün içine sokar,

- Dikkat çekiyorum, kıpırdama der ve çekerdi.

 Nedense çekilen resim bize ait Arap orijinalleri olduğunu yıllar sonra öğrenmiştim.

 O anda çekilen ham görüntüler elde edilerek daha sonra Arap fotolarımız üzerinden çekilirmiş oysa fotoğraflarımız.

 Eğer o an güneşli bir havada çektirmişsek  harika ama fotoğraf çekilirken hava bulutlu ise yandı gitti gülüm keten helvanız, pardon fotoğrafınız(...)

  Bütün bunları düşünürken, foto şipşak bir fotoğrafım aldı götürdü beni...

  Ah ah, bir bir neleri hatırlattı bana o fotoğraf!

  Annemin çarsıya gönderip, bizim kuşakların hatırlayacağı gazocağı iğnesini mi desem, ergenliğimizin en kızgın zamanında ille bir tane satın aldığımız, arkasında horoz resmi bulunan küçük cep aynası ve arka cebimizde eksik etmediğimiz ince belli tarağımızı mı desem.

Ya da gençliğe adim atiğimiz yıllarda güzel kadınlar ve yakışıklı erkekler arasında geçen aşk maceralı konuları işleyen cep foto romanları mı  hatırladım desem sizlere...

 Ya da Kent marka sigarasını beyaz gömleğinin ön cebine koyup  fötr şapkasıyla, boynundaki uyumlu fularıyla ve topuklu ayakkabısıyla yeri  incitmeden havalı havalı bir eli arkada, bir elinde gülüyle gezen Güllü İbrahim’im mi hatırlatsam(!)

 Ah ah!

 Durmak bilmiyor eski yaşanan hikâyeler, beni de anlat beni de anlat dercesine cirit atıyorlar bellek havzalarımda.

 O güzelim yaz gecelerimizde pırıl pırıl bir gökyüzü, yıldızların altında, püfür püfür esen akşam rüzgârının eşliğinde açık havada tahta sandalyelerde çekirdek çıtlatıp, elde beyaz gazoz içerek Türk Filmlerinin izlendiği yazlık sinemalardaki mutlu gülüşlerinizle esir alayım diyorum sizleri.

Yeter dediğinizi duyar gibiyim artık, biliyorum.

Çünkü içinizde ılık ılık hüzünler akıp gidiyordur şimdi...

Ama inanın tam yatayım diyorum, dünleri düşüne düşüne…

Yamalılıklı pantolonuyla pazar yerinde mısır satan gariban geldi aklıma.

Yamalı pantolonlarıyla soyulmamış mısırların üstünde ne de mutluydu koçanları soyarken.

 Öyle ya, ne biz hakir görürdük, ne de o utanırdı halinden!

Peki o dönem utanma duygusu mu yoktu acaba?

Tabiî ki vardı!

Utanmanın en babası vardı üstelik katıksız!

Hırsızlıksan ve yalandan utanılır, ar meselesi sayılır toplum adeta siler atardı onları!

 Biliyorum şimdi, boynu bükülmüş küheylan mazlumluğuyla duran gönül başkentimizi özlüyor, gurbet sürgünü türkülere vuruyoruz şimdilerde kendimizi...