Bizim kasabada bütün sokaklar hükümet konağına çıkardı.

Hükümet Konağın önünde ise arzuhalciler, foto şipşakçı ve çevrelerinde şalgamcı, şerbetçi gibi seyyar satıcılar bulunurdu.

  Sanki İslâhiye bu alana sığdırılmışçasına, camii, kitapçı, fotoğrafçı, fırıncı, pastaneci, lokantacı, ciğerci, taksici, sinemacı, kahveci ve cadde boyunca bankalar, hastane, karakol ve okullar bu kaldırımlar üstüne sıra sıra dizilince adeta kasabamızın kalbi burada atardı.

  Küçücük bir kasabada hepimiz aynı havayı soluyup, aynı suyu içip, aynı deli rüzgârlarla tertemiz ve insani duygularla büyüyüp yoksul imkânlarımızla huzurlu ve mutlu yaşayıp giderdik işte.

 Tabii hiçbir şey sonsuzluğa dek sürmeyecekti.

 Yıllar içerisinde bizim kasabamız da insan erozyonu başlamıştı.

   Yoksulluğun dayanılmaz olduğu, iş olanaklarının azlığı ve daha iyi yaşam koşullarına sahip olmak için Adana, Mersin gibi yakin kentlere göç etmeler çok öncelerden bölüm bölüm olmuştu zaten.

   Kasabamızda bu göçlerin hemen arkasından, tahsil için başka vilayetlere giden nitelikli altmış sekiz kuşağımızı kaybettik.

O yıllarda kasabamızda lise olmadığı için bu gençler gurbete çocuk denecek yaşlarda çıktılar ve büyük bir bölümü önemli yerlere geldiler fakat bir daha İslâhiye dönmediler!

 Yetmişli yıllar ilçemizde artık lise açılmış ve gençlerimiz büyük bir bölümü lise mezunu oluvermişti. Yeni mezun gençlerimizin büyük bir bölümü gurbet sarmalına çıkmak zorundaydı. Yüksek tahsil ancak büyük kentlerde olanaklıydı bu yüzden liseyi bitiren birçok gencimiz yine gittiler ve onlarin da büyük bir bölümü geri dönmediler!

   Üçüncü bir çıkış dönemi var ki adeta kasabamız gençsiz ve iş gücü potansiyelimiz bitmiş gibi oluvermişti!

 Yetmişli yılların ikinci diliminde, öğretmen, polis ve gümrükçü furyasıyla adeta kasabamız boşaltmıştı. Bu meslek gruplarında da İslâhiye’ye dönen sayı kayda değer değildi maalesef!

 Bütün bunlar yetmezcesine aynı zaman dilimlerinde özellikle kırsal yoksulluğun sarmalındaki tahsil yapamamış veya yarım bırakmış gençlerimiz ekmek paraları için akın akın farklı farklı coğrafyalara göç edip gittiler ve büyük çoğunluk yine bir daha geri dönmediler!

  Maalesef, onlarca yıldır genel ve yerel eksik veya hatalı ve yanlış politikalar, kasabamızın üvey evlat görülmesi, nitelikli beyin göçleri, varlıklı insanların sorumluluk almaması, birbirlerinin ayağını kaydırmayı siyaset sanılması, az olsun benim olsun aptallığı ve akla ziyan adeta ekmeğine kurşun atan kitlelerin karşı çıkışlarıyla, vizyoner perspektifle ata toprakların yatırım yapmaya gelen pırıl pırıl gencecik insanı küstüren zihniyetin temsilcilerinin veya türevlerinin yaptığı davranışlar maalesef birçok  sorunu  çözümsüzlüğe mahkum olan bir kasabaya dönüştürmüştür İslahiye'yi!!!

...

Bu şirin kasabada, küçüklü büyüklü türlü türlü acılar ve uzun uzun anlatacağımız hikâyeler biriktirip boncuk taneleri gibi dağılıp gittik up uzak diyarlara.

İnanın ki dostlar;

  Yetmişli yıllarda hepimizin yarınlara olan umutları vardı ve rengârenkti.

  Oysaki bir nisan yağmurunun ömrü kadarmış her şey!

Bir gerçek var ki;

gurbeti mesken tutan İslahiyelilerin çocuklarının da etkisinin ağırlığı belirleyici olacağından büyük bir bölümü artık dönemeyecektir.Ama gurbetteki her İslahiyelinin duyarsız kalamayacağını da eminim..

Dostlar İslâhiye’de şu anda yaşayan bütün insanlara saygı duyuyorum.

Gerçekten her nasıla katlanarak zor bir yaşam sürdüklerini takdirle ve hüzünle karşılıyorum.

 Kalkınmanın, istihdamin tek yolu; bilime, akıla ve İslâhiye’de yaşayan liyakatli insanları öne çıkartarak birbirlerine samimi sarılmasıyla olanaklıdır diyorum!