Biz çocukluğumuzda sabahın erken saatlerinde uyanan ve günü en erkenden yaşayan bir nesildik.
  Evimizin hemen karşısında,can komşularımız Dişçilere ve Müftüoğlu ailelerine ait adeta cennetvari bahçeler vardı.
*
Her mevsim ayrı bir güzelliğe bürünürdü bahçelerimiz. Sonbaharda başka,ilkbaharda bir başka muhteşem görsellik sergilerdi.
Hele meyve ağaçlarından ve çiçeklerden mis gibi gelen kokular tüm mahalleyi saran armanosiyle ruhumuzu adeta tedavi eden kuş cıvıltılarının senkronizesi ,derelerden akan suyun coşkusu ,ortalík ağarıp da güneşin doğmasıyla şaheser bir tablo gibi büyülerdi bizleri...
*
Komşuluk ilişkilerimiz,adeta Perran Kutman dizilerinde anlatilan mahallelerin sıcakliği gibiydi
Candan ve içten...
*
Dostlar,aslında şirin beldemizde sadece benim mahallemde yaşanmıyordu bu güzellikler.
Her mahallemizde,komşuluk hukuku ve ilişkileri en yakın akrabadan daha yakin görülürdü bizim oralarda.
Çünkü öylesine köklü ve öylesine soyluydu ki ilişkilerimiz adeta kardeş tadında birbirini kollayan,özleyen görkemlikteydi her tavrımız!

Ve bugün bile buram buram tütüp gider burnumuzdan hâlâ o güzelim yılların hayalleri.
*
 Hani Dostlar;
 bende kalmamış,sizde varsa dediğimiz dostluklardan,sırdaşlıklar ve dert ortaklıklarına ve aklımıza birşey gelmeden çocuklarımizı güvenle teslim edip,çatkapı evine girip yiyip içtiğimiz komşuluk ilişkilerinden ne yazik ki bugun bir çocuğun başini okşamaktan bile imtina ettiğimiz günlere gelmek hangimizi üzmüyor, değil mi?
O kadar kutsaldı ki bizim için komşuculuk,
cenaze çıkan evle ağlayan,aylarca yas tutup radyo açmayan ve bir derdimiz olduğunda akrabalarından bile önce koşan ilişkilerden maalesef en yakıninimizin evine bile çekine çekine gittiğimiz günlere gelmek hepimizin içini acıtıyor değil mi?
*
Halbuki öylesine sıcak öylesine içtendik ki biz, komşumuzun köpeği bile komşuya karşı ürümezdi bizim...
*
İşte,  İslahiye'mizin her mahallesi böylesine şirin böylesine sıcacık insanlarin harman olduğu yer di canlar.
Günümüz İslahiye'sinin bu güzelliklerden uzak olduğunu tabiki biliyorum .
Son yíllarda bacı gardaşin darma duman olup gittiği kasabamíz insanlarindan 
tek dileğim odur ki;
kusur örten,hatır bilen, bir dilim ekmeğini bölüşen,birileri açken asla tok yatmayan, ağladığınızda ağlayan, güldüğünüzde gülen, samimi komşuların sayısı çoğalıp eskisi gibi kucaklaşan bir kasaba olsun isterim.