Kadim kültürlerin yüzlerce yıllık geleneklerinde,kucak kucak çilelerin ve  sevinçlerin rahminde doğmuştur Anadolu.

Yüzlerce medeniyete ev sahipliği yapan,
Anadolu topraklarına kuşaktan kuşağa serpilmiş tohumlar,binlerce hökümet gibi kadınları üretmiştir.
  Öylesine ki;
  Bu kadınlar yokluğun ve yoksulluğun sarmalında yaşarken dahi olgunluklarıyla ve dinginlikleriyle tekeden süt çıkarıp helal ekmek yedirmişlerdir evlatlarına.

  İşte bugün biri mahallemde çocukluğumdan bu yana tanıdığım diğeri ise memuriyet hayatimda karşılastiğim iki yiğit yürekli kadını  küçük bir kesit halinde sizlere tanıtmak ve yad etmek istiyorum.

Bizim çocukluğumuzda,hökümet kadınların hemen hepsi genellikle aynı tarzda giyinir, ilk  baktığınızda tipik bir Anadolu kadını izlenimi verirlerdi.
Konuşmaya başladıklarında ise hemencecik fark ettirirlerdi kendilerini.

1997 yılında İslahiye Halk Eğitim Müdürü (HEM) olarak atandığım ilçemde ,eski hükümet konagindaki odamda göreve henüz başlamıştım. 
 Kapımı nezaketle çalarak,
-Girebilir miyim müdürüm, diyen bir  hanımefendi duruyordu karşımda.
 Tanıdığım ve kasabamızın saygın ailesine mensup Sabiha Bali teyzemizi görünce ayağa kalkarak hoş geldiniz teyzeciğim dedim.
 Kendisi bana tam  anaç bir tavır ve dille hoş bulduk evladım, hayırlı olsun ve Allah utandırmasın diyerek oturdu.
 Onlarca yıllık memurluk tecrübelerine dayanan insan ilişkilerini ve en önemlisi ise bana bir anne şefkatiyle: "makamlar mevkiler gelip geçer evladim bir insan böyle yerlerde asaletiyle ve alçak gönüllüğüyle hatırlanırsa gurur verici olur yarınlarına" demişti.
 Gerçekten hökümet gibi bir kadın vardı karşımda.
Tecrübeyle sabit bir memurluk yaşamına sahip olduğunu her davranışıyla anlıyor ve hayranlıkla dinliyordum onu.

Şefkatle kullandığı anaç dili evlat sıcaklığını hissettıriyordu bana.

 Yıllar sonra dostluk kurduğum evlatlarından ve aynı zamanda meslaktaşım olan değerli kızı Afitap Hanım ile aynı okulda görev yaptığımız yıllarda annesiyle  yaşadığım diyaloğu anlatınca bak abi dedi bana :
"İmkansizlıkların kuşattığı bir kasabada kadınlarımızın büyük bir çoğunluğu bırakın eğitim almayı, okumayı ve yazmayi  dahi bilmediği yıllardan  geçerken annem imkansız gibi görünen birçok zorluğu aşarak gelmiş bu günlere.
Toprak damlı yoksulluğun gaz lambalı odalarında adeta bir mucize yaratarak tahsilli bir Cumhuriyet kadını olmayi başarmış ender kadınlardan biridir benim annem, dedi.
 Ve küçük yaşlardaki öğrencilik anısını anlatmıştı bana.
-Ortaokula giderken saçlarımı ortadan ikiye ayırır ve ucuna kadar örer tam ucuna da kordela gibi beyaz fiyonk bağlardı annem.
Bazan ben geç kalmamak için kendim örerdim ama ucuna kadar örmezdim biraz yukarıdan bağlardım o zaman biraz daha artistik oluyordu sanırım çocuk veya ergen aklı ile işte.
Abi annem nereden çıkardı,nasıl görürdü bilmiyorum şimdi ama hemen yetişir hepsini söker ve yeniden ucuna kadar örerdi! 
Ve şöyle derdi okulun kuralları var dışına çıkılmamalı."
O yıllarda bile eğitimin ciddiyetini kavrayarak saygıyı esas alan koca yürekli annelerini  kasabamızda,eski hapishaneyi
Sabiha&Aziz Bali Halk Kütüphanesi'ne dönüştüren evlatlarına bir kardeş selamı çakarak diyorum ki:
Cumhuriyet nakışlı ne çok kadınımız kasabamızda  belki de gün ışığına çıkmayı bekliyordur kim bilir?

      *          *         *          *

Yine hafızamda yer edinmiş bir başka hökümet gibi kadınımızı yazmaz isem onun hatıralarına saygısızlık etmiş olurum.
 Çocukluğumdan bu yana tavır ve davranışlarıyla hep dikkatimi çekmiştir merhum Nazire Kurt Muratoğlu teyzemiz.
 Hökümet gibi bir kadındı!
Yani...
Bu  tabiri öylesine güzel taşıyordu ki gerçekten onu bugun hatırlayanlar, tanıyanlar sanırım bu tanıma evet diyeceklerdir. 

Mahalleden komşumuz gün ve günler görmüş  ata dede dostu bir teyzemizdi.

Evi köşe başında ve geçmişin ihtişamlı izlerini taşıyan bir konaktı.
Her geçtiğimde mutlaka laf atar bize olan sevgisini belli ederdi.Üzerine geçirdiği uzun kollu bir giysi,genelde koyu renkleri tercih eder siyah ya da lacivert gibi, hemen üstüne geçirir genellikle kırmızı yelekleri ile hemen göze çarpardı.
 Konuşurken kendine has otoriter edası ve tok sesiyle etkiliyeciydi.
 Düğünlerde rengarenk kıyafetiyle gözalıcı ,halay başı çeker iken heybetli ve yolda giderken yolu titreten cinstendi!
  Babamın bugünkü deyimlerle kankası ve yaşam koçuydu adeta.
Seksenli yaşlara merdiven dayamıs halleriyle onca yıllarını dost ve kardeşçe geçirmiş bu iki tonton insan sağlıkla ilgili birbirlerine duyduklari hertürlü bilgiyi anında aktarır ve uygularlardı.

 Nazire teyzemiz,mahallenin adeta sevgili  Huysuz Virjini gibi sözü yüzüne,lafı eğip bükmeyen  Osmanli kadınıydı.

Hele Kuvayı Milliye  kiyafetleriyle  milli bayramlarin geçit töreninde geçişi hafizamın en onurlu yerinde saklar dururum hep!

 Bana her rastlayışında ve tok sesiyle:
"-Gardaşımın oğlu selam söylemeyi unutma haa" derdi bütün anaçlığıyla.

Bu yiğit ve muhteşem  kadını  tüm hatıralarıyla birlikte maalesef elim bir yangında kaybettik .
 Nazire Kurt Muratoğlu teyzemizi saygıyla ve sevgiyle yad ediyorum .