Yetmişli yılların İslâhiye’sinde yaşam siyah beyaz film tadındaydı adeta.

Bu lezzetli yılların ilk dilimlerinde ergen bir çocuk son dilimlerinde ise genç bir insan olarak doya doya yaşayan ve bilen biriydim İslâhiye’yi…

 O yallarda kendi yağında kavrulup giden şirin bir ilçeydi diyebiliriz.

 Yetmiş sekiz kuşağı ikliminde büyümüş ve toplumsal duyarlılıkları gelişmiş biri olarak, Yaşar Kemal'le Çukurova'da köle gibi çalıştırılan ırgatların, o tarlalarda sıtmaya yakalanan çocukların, haksızlığa karşı İnce Memed gibi diklenmelerin ve Fakir Baykurt, öyküleriyle köy yaşamının sertliğine yoksulluğuna, cahilliğine, batıl inançlarına ve ötekileştirilen insanların sorunlarına sahip çıkmaya dönük bir kimliğe dönüşmüştüm zaman içerisinde.

  Öylesine ki uçsuz bucaksız geniş pamuk tarlaları ve günlerce süren çapa yaparak ırgatlığın ne kadar zor olduğunu bu kitaplardan öğreniyordum!

Çünkü ırgatlık yapmamış ve onların yaşadığı zorlukları hiç yaşamamış biriydim.

 Zaman zaman da kendi köyümüze gittiğimde odunculuk yapan akrabalarımın yaptığı iş bana oyun gibi gelir ve hep iç geçirir keşke ben de dağlara çıkıp onlar gibi odun getirebilsem der dururdum.

   Çünkü Yaşar Kemal ve Fakir Baykurt, öyle güzel anlatıyorlardı ki köyleri ve ezilen insanları, okudukça fena etkileniyor toplumsal duyarlılığım gelişiyordu…

  O yıllarda bir de Yılmaz Güney filmleri vardı hayatımıza giren.

Çukurova çeperlerindeki yokluğun ve yoksulluğun sarmalındaki insanların çektiği çileleri her dile getirdiği filmleriyle hüzünlenir ve diklenirdik cümle namussuzluklara!

 Dostlar;

Kim bilir belki bizim topraklarda da nice gecelerin ıp ıssız karanlığına saklı kalmış ne acılar vardır bilemediğimiz.

Yaşar Kemal'in doğduğu Mezopotamya dokulu topraklardan gelen Arab'ıyla, Kürd’üyle, Türk’üyle bizim coğrafyalarda yaşanan ırgatların hikâyesiydi belki de bunlar.

Baharla birlikte kasabamızın dışındaki derenin uzayıp giden iki yakasında uzaklardaki pamuk tarlalarının etrafına ya da hangi köyde ırgatlığa gelmişlerse o köyün tarla çevrelerine çadırlarını kurarlardı bu gariban emekçiler.

Ve gündüz sıcağın, gece sivrisineğin saldırısı altında birkaç metrekarelik çadırlarda aylarca  süren bir hayata katlanırlardı.

Uzun yaz günlerinde tarlalarda akşam saat altıya kadar harıl harıl çalışır ve çadırlarına dönerlerdi.

 Bu topraklarda kadınların görevi sadece pamuk toplamaktan ibaret değildi tabiî ki.

Adeta kaderleriydi bir dakika bile dinlenmemek. Hemen üç kara taşı sacın ayağı gibi dizer, ekmek yaparlardı.

Hele odunlar tutuşmayı görsün

Vay hallerineydi o zaman çünkü avurtlarını şişire şişire odunları üfler ve yüzleri gözleri is ve pas içinde kalırdı zavallı kadınların.

Bu anaların, ceylan gözlü kızları plastik leğende hamur yoğurup, küçücük bir tahta üzerinde tabak büyüklüğünde bazlamalar açarak aynı kaderi yaşarlardı umarsız bir şekilde!

Annelerinin güvercin ürkekliklerini herkesler bilsin istercesine, yalın ayaklı, baldırı çıplak, her yanını sinek kaplamış çocuklar avazları çıktığınca ağlarlardı çile dolu çadırlarında.

Ne dersiniz?

Biz de bahara yatırılmış umutlarımızla mutlu İslâhiye’yi görme dileklerimizi haykıralım mı gökyüzüne hep birlikte dostlar?