Her kasabada yaşanmış yüzlerce  öyküler vardır.

Bu öykülerin çoğu o yörede, o kasabada  doğmuş büyümüş ve   bir ömür tüketmiş insanlardır.

Bizim şirin kasabamızın yaşam döngüsünde öylesine tatlı,öylesine tonton insanlarımız vardı ki bugün bile  özlüyor saygıyla ve sevgiyle yad ediyoruz hepsini.

Onlar da tüm canlılar gibi doğdular,büyüdüler ve maalesef bazıları zamansız,bazıları da uzunca yaşayıp yaşlanıp  göçüp gittiler!

Bugün  yaşayan binlerce yerli hemşehrimizin  büyük bir çoğunluğu ise darma duman olup boncuk taneleri gibi  gurbet ellere dağılıp gittiler...

Gidenlerin arkasından  tabiki yeni nesiller geldi  ama  gelenlerin çoğu geçmişimizden ve yaşanmışlıklardan  bi haber büyüyüp gelip geçtiler...

  Bizim kasabamız, tarihsel süreçleriyle kültür dokusuyla sosyal kimliğiyle ve coğrafyasıyla ele alındığında, inanılmaz ve muhteşem bir tarihin çocukları olduğumuzu hemencik anlarız.

Çünkü bir ucu Milattan Öncesine giden ve birçok medeniyetin beşiği kadim bir kültür çıkar karşımıza.

 İşte bu medeniyetin çocukları olarak serpildik,yeşerdik ve boylar verdik.

Gönül coğrafyamizin başkenti olan İslahiye'mizi kültürüyle, sosyal kimliğiyle, coğrafyasıyla,insanlarımızın yaşanmış hikayelerini yeni nesillerimize nakletmeyi kasabama  ve yeni nesillerimize bir borç biliyorum.

Öylesine bir şehir hafızası oluşturmak istiyorum ki, kasaba insanlarımızın geçmişindeki vefa,dayanışma,kardeşlik,sevgi, hoşgörü olgularını yüreklerine nakış gibi dokumak istiyorum.

Hadi şirinlikler içinde yaşadığımız  yetmişli yıllara gidelim hep birlikte.

O yillara damga vurmuş gıcır gıcır modifiyeli,kesintisiz tek parça koltukları olan,kocaman ve uçak gibi kasali Chevrolet'li yilların İslahiye'sine  uzanalım ne dersiniz ? 

Hatırladığım kadarıyla şöförlerimizi organize edip dernekleştirmeye taşiyan girişimci iş insanı merhum Mehmet Ali Müftüoglu'ndan,nüktedan kişiliğiyle anımsadığım Ali Altıparmak ve tonton fiziğiyle Koç Ali, babacan tavrıyla Celal Kafadar, tam bir görev adami Celal Can ,hız canavarı Bektaş,sessiz bir kişilik Ali Boncuk ,renga renk Güllü İbrahim'den Paşa'ya uzanan geniş bir liste.
Bu güzel insanların  ortak özelliği şöför esnafımız olmalarıydı.
Bu canlarımızın İslahiye'si ayrı bir keyf,ayrı bir mutluluktu inanın ...

Tabiki hatırlayamadıklarımız vardır mutlaka,onların da affına sığınıyor ve biliyoruz ki her biri altın kalpleriyle İslahiye'mizde  iz birakip beyaz atlara binip gittiler.

Tonton fiziğiyle bembeyaz gömleğiyle, simsiyah biryantinli saçlarini hep Fransız stiliyle tarayan dünya tatlısı KOÇ ALİ...

Birgün bir köye yolcusunu birakir havalı ve gıcır gıcır  chevroletiyle.
Dönüşte yolda at arabasiyla doğuma götürülen bir kadin hastaya rastlar.
Hemen durur!
Alır hastamızı ve eşini aracına gelir hemencik İslahiye Devlet Hastanemize.
Branş doktoru yoktur o yıllarda.
Ve ters gelen bir bebek doğumudur.
Adamcağız çaresiz.
 "Cep delik cepken delik"kadıncağiz çok genç ve feryat figan...
Koç Ali bu kayıtsız kalır mı hiç!
Ver elini Antep.
Yetiştirir sağ selim.
Kocasi,Ali amca karşısında ezilip büzülür,ödeme yapacak gücü yoktur ve mahçup bir şekilde eşinin kurtulduğuna çocugunun olduğuna bile sevinemez adamcağız!
Koç Ali vaziyeti çakar hemen.
Çikartır cebinden adama zorla harçlık verir üstelik.
Genç adam yıllar içerisinde Antalya'ya göç eder.
Ve uzun zamandır da hayatını orada pazarcılık yaparak idame eder iken,günlerden birgün tanimadığı kadın müşterisine,
-Sizi birine benzetiyorum der.
-Kadın espiriyi patlatır!
-Türkan Şoray ben değilim der ve basar kahkahayı.
Şakalaştıkdan sonra,İslahiye'li olduklarini anlarlar ikisi de.
Adam ,
-Sizin babanız bana böyle böyle bir iyilik yapmıştı.
-Şimdi  sizden bir ricam var.
-Nolur tezgahdan ne istersen ne kadar istersen hediye olarak almanı istiyorum.
Kadın cok teşekkür eder.
-Benim ihtiyacım yok ama orada ihtiyacı olan birine verelim der.
Ve öylede yapar.
Babasının onlarca yıl once yaptığı iyilik karşısında gözyaşlarını tutamayan  ilçemizin Milli Eğitim Müdürlüğü eski şeflerinden 
Türkan Koç'tan başkası değildir!

-Devam edecek -