Bizim dağlarımız, ovalarımız, nehirlerimiz, tarlalarimiz buram buram kokan Anadolu'dur.

       Bizim kadim kültürümüz biraz kazınsa o toprakların yetiştirdiği rengârenk bezenmiş insanların olduğu görülecektir.

    İslâhiye sosyolojisi öyle insanlar yetiştirmiştir ki yakın tarihimizde bugün yitip giden bazı insanların sizin ruhunuza hitap eden dünyasını, yaptiği içten ve keyif verici sıcacık sohbetlerini, sessizce gitmelerine hüzünlenir, özlem duyarsınız o kişilere.

   İşte bugün burada, arkasından hoş bir seda bırakıp sonsuzluğa giden, Ökkeş Remzi Atılgan ağabey gibi eğitimli, kültürlü, sohbetleriyle hep saygın şekilde anılacak bir İslâhiye beyefendisini hatırlatmak ve tanıtmak istiyorum sizlere.

       1937 yılında İslâhiye’de doğar.

       Seçkin ve eğitimli bir ailenin çocuğudur. Babasi Ahmet Bey, uzun yıllar Nahiye Müdürlüğü görevlerinde bulunmuş namı diğer Müdür Ahmet'tir.

Kasabamıza bağlı Hanağzı köyümüzün Karaağaç mezrasının yerlisi olan bir ailedirler.

          Bürokrasiyle çok küçük yaşlarda tanışır.

   Remzi ağabey uzun yıllar ilkokul öğretmenliği yapar kasabamızda.

Tek pusulası sevgi olan bu meslekte 25 yıllık sürecini başarıyla tamamlayarak saygın bir kişi olarak emekli olur. Ama o sevdiği mesleğini bıraktığında 45 yaşında iken Avukatlık diplomasını da almıştır büyük bir azimle.

    Artık çok sevdiği memleketine avukat olarak hizmet verecektir.

    O alışa gelmiş bir avukat değildir; öylesine güzel bir insandır ki, arkadaşım olan yeğeni Cemal Kocabaş ile bir sohbetimizde:

    "Avukatlık yaptığı yıllarda kendisine dava getirenlere bu davayı kaybederiz boşuna para harcama diyerek kaç defa dosya kabul etmediğine şahit oldum" hocam demişti bana.

    Bütün ölümler erkendir ama söz konusu bu denli hümanizm kokan dürüst, seçkin ve beyefendi bir kişinin ölümü gerçekten erkendir yaşı kaç olursa olsun!

     Çünkü Remzi ağabey gibi değerlerimizin vereceği pek çok hayat dersleri, aydınlatacağı binlerce halkı ve öyle konuları vardı ki daha...

       Cemal Kocabaş kardeşimden dinlemiştim yine:

"Bize hep söylediği insanı sevin mutlaka karşılığını alırsınız."diye öğüt verirdi hocam demişti.

Gerçekten de hep öyle de yaşadı Remzi ağabey. Onu pandemi döneminde kaybetmiştik.

Gurbet sarmalında sevdiğiniz bir değerin acısını içinizdeki derinliğe gömersiniz. Çünkü acınızı anlayacak paylaşacak sadece o dört duvarın içinde yaşayanlardan başkanız yoktur bu gurbet treninde.

      İslâhiye’de yaşadığım yıllarda çok sık bir araya gelirdik onunla.

     İnanın ki tam bir İstanbul beyefendisiydi o!

    Çünkü içinde yaşadığımız toplumu öyle güzel, öyle nazik bir dille eleştirirdi ki, abi nolur sen hep eleştir ben bıkmadan dinlerim demek gelirdi içinden ona…

   Yaşanabilir bir topluma nasıl evrilir diye ilmek ilmek emek verir, itinayla sözcükler seçer öyle konuşurdu sohbetlerinde.

   Bir hayat bilgisi uzmanı ve yorulmak bilmeyen herkesin kucaklayıcısı bir öğretmendi o!

Onun dilinden bu şehri ve insanlarımızı dinlemek bana acayip keyif verirdi.

     Çünkü Remzi ağabey;

 Kendi köklerine ve hayatına da bu kadim topraklarımızın içinde bakıyordu!

     Doğduğu, büyüdüğü bu yer için kendi varlığının da en önemli kaynağı olarak görüyor ve memleketimize olan sevdasını kökleri derin bir medeniyetin başkenti bu topraklar Ökkeşciğim diyordu hep bana.

    Kocabaş kardeşler benim arkadaşlarım,

Remzi ağabeyin de yeğenleridir.

    Bir gün Kocabaşların iş yerinde çocukluk arkadaşı bir bayanla hal hatır ve hoşbeşten sonra şöyle bir diyalog geçer aralarında.

 •Kadın:

- Remzi bey, kibirli bir dille, hâlâ kirada mı oturuyorsunuz?

 •Remzi abi gülümseyerek:

   -Hayır, 4 katlı evim var diye cevap verir.

•Kadın:

- Hadi be, hâlâ bacanağının evinde kiracısın bilmiyorum mu sandın diyerek cahil bir özgüven patlamasıyla, alaycı ve üstten bir bakışla ezmeye çalışır.

•Remzi abi:

-Bak kardeşim der, benim dört çocuğum var ve çocuklarım en iyi okullarda okusun ve memleketlerine iyi hizmet etsinler diye bütün birikimimle çocuklarımın eğitimini satın aldım.

-Benim için dört değil on dört katli evden daha kıymetli deyince, kadın müthiş bir mahcubiyet içerisinde kızarır bozarır ve cevap da veremez iş yerinden hızlı bir şekilde çıkar gider.

    Remzi ağabey o yıllarda, çocuklarının yarınlarını, ancak ve ancak kaliteli bir eğitimden geçmeleriyle olanaklı olacağını çok iyi bilmesinden; en verimli tarla da, en kral araba da ve en güzel ev de benim diyerek inanılmaz bir öngörü koyuyordu aslında!

  Bugün yaşasaydı eğer, oldukça olgun bir bilgelikle temsil ettiği o eğitimci ve hukukçu kimliğiyle kadim topraklarımızdaki yaşanan haksızlıklara ve hadsizliklere neler neler diyecekti kim bilir(!)

 Cahit Sıtkı Tarancı’nin güzel bir şiiriyle bitirelim bugünkü yazımızı da dostlar;

"Neylersin ölüm herkesin başında

Uyudum uyanamadım olacak

Kim bilir nerede nasıl kaç yaşında

Bir namazlık saltanatın olacak

O musalla taşında..."

Şairin dediği gibi, bir namazlık saltanat için musalla taşına gelmeden; bir ömür onurunla ve namusunla dik durup dik yaşa ki, arkandan çocuklarına bırakacağın en büyük Remzi Atılgan’lar gibi mirasın olsun!